تاريخچه پرستاري

واژه پرستار به معناي پرستنده، غمخوار و حافظ مي‌باشد. و در فرهنگ لاتين پرستار از لغت Nutricious گرفته شده است. كه به معناي پروردن، تغذيه كردن و پرورش دادن است. با توجه به اين معنا هرگونه مراقبت و مواظبتي كه فرد از فرد ديگري اعم از بيمار يا سالم به عمل آورد پرستاري ناميده مي‌شود. مجمع پرستاران كانادا (C.N.A) پرستاري را اينگونه تعريف مي‌كند: حرفه پرستاري در پاسخ به نياز جامعه بوجود آمده است و در رابطه با سلامت انسان در طول زندگي ايده‌ال‌هايي را مدنظر دارد. پرستاران در جهت پيشبرد، حفظ و بازگرداندن سلامت و پيشگيري از بروز بيماري، تسكين دردها تلاش مي‌كنند. پرستاري حرفه‌اي پويا و حمايتگر است كه از قوانين اخلاقي خاصي پيروي مي‌كند و ريشه آن مراقبت از بيمار يعني مفهومي كه در چهار زمينه فعاليت آن ( كار عملي، آموزش، مديريت و تحقيق) نهفته مي‌باشد. در اواسط قرن نوزدهم (1858 ميلادي) پرستاري بنام فلورانس نايتينگل در دنياي پرستاري قد علم كرد و شيوه پرستاري نوين را ابداء و پايه‌گذاري كرد و انقلابي عظيم در تربيت و آموزش پرستاران ايجاد كرد. او هدف از انجام خدمات پرستار را قرار دادن بيمار در بهترين شرايط ممكن به نحوي كه طبيعت بتواند اثرات خود را اعمال نمايد تعريف نمود. وي در سال 1860 اولين مدرسه پرستار نايتينگل را در بيمارستان سنت توماس تأسيس نمود. رهبران پرستاري اين حرفه را به عنوان يك علم و هنر تلقي كردند. با اين وجود، تعريف حرفه پرستاري به مرور زمان تغيير كرده است. انجمن پرستاران آمريكا (A.N.A) در بيانيه‌اي در سال 1995 پرستاري را تشخيص و درمان پاسخ‌هاي انسان به سلامتي و بيماري تعريف نمودند.